‘Vaak gaat het niet om het resultaat,
maar om de ontwikkeling die je opdoet tijdens de reis,
die ervoor zorgt dat je als vanzelf naar het resultaat toe beweegt.’
Jitske, na 35 jaar lang in dezelfde functie gewerkt te hebben, kwam bij mij voor een zoektocht richting een nieuwe baan.
Wij zijn 6 sessies ‘innerlijk werk’ gaan doen en daarna 3 sessies met een focus op solliciteren. Dankzij haar openheid, vermogen om op zichzelf te reflecteren, haar vertrouwen in mij en in zichzelf, haar netwerk en het prachtige natuurgebied heeft ze een nieuwe baan!
Lees haar verhaal hier:
Het was Mei 2023, ik werd gebeld door Jitske.
Jitske was 57 jaar, had vanaf 1988 (!) gewerkt bij dezelfde werkgever in de zorg, in dezelfde functie, en in de tussentijd maar 1 cursus gedaan. Ze ging uit dienst met een arbeidsconflict. ‘Ik voel mij onzeker nu ik weer moet gaan solliciteren’.
Wat zet ik in mijn motivatiebrief, en waar moet ik überhaupt op gaan solliciteren?
Jitske kwam bij mij als érg afwijzingsgevoelig, sterk aan het pleasen en voelde zich regelmatig onzeker over zichzelf. De periode van het arbeidsconflict had haar een ‘knauw’ gegeven en daar over spreken ging maar moeizaam.
Ze heeft mij gebeld om een wandeltraject aan te gaan. ‘Ik wil bij jou onderzoeken waar mijn kracht ligt en waar ik blij van wordt. Al voelt het nu nog zo ver weg, en ongrijpbaar, beweeg ik daar graag naar toe.’
Wij zijn gaan afspreken in het prachtige Earnewâld, een locatie precies in het midden voor ons beide, in de prachtige natuur.
Over haar periode bij haar oude werkgever vertelde ze: ‘Ik leefde zoals van mij werd verwacht’.
En dit was typerend voor meer facetten in haar leven bleek later.
We startten met wandelen. Elke stap, elke beweging, elke richting liet ik Jitske zelf kiezen.
Ze was volledig in de regie. Dit was heel onwennig voor haar, het was het tegenovergestelde van haar natuurlijke behoefte om de ander te laten bepalen. Jitske keek mij regelmatig vragend aan, zoekend naar bevestiging, wensend naar een richtinggevend advies. Hoe onwennig dit de eerste paar sessies ook was, ik hield vol. ‘Jij mag kiezen’.
Ik vertelde haar de kaders, dat wel. Wij zijn nu in ‘dit gebied’, wij hebben nu nog ‘deze tijd’, ik verwacht dat de natuur ‘dit gaat doen’.
En jij bent zelf in de regie.
Ik was erbij. Voor veiligheid, voor vertrouwen, voor het leggen van verbanden en het stellen van doortastende vragen; een neutrale liefdevolle aanwezigheid in haar proces.
De eerste paar sessies heb ik Jitske véél laten vertellen. Heel veel. Over haar levensverhaal, over haar gezinssituatie vroeger, over het hobbelige hechtingsproces met haar moeder, over haar arbeidssituatie de afgelopen jaren. Ze raakte uitgeput van het vertellen, moest vaak gaan zitten. Haar lichaam was er moe van. En dat mocht, ze mocht zitten wanneer ze de behoefte voelde. En wanneer we merkten dat haar lijf herstelde en haar ademhaling stabiliseerde, moedigde ik haar aan om weer op te staan. Steeds weer opstaan. Beginnen te lopen. De ene voet voor de ander. Stap voor stap. Op haar tijd en tempo. Gaan bewegen.
Ik heb haar veel uitgelegd, mijn rugzak aan ervaring en kennis op het gebied van persoonlijke ontwikkeling heb ik met haar gedeeld. Stap voor stap heb ik iets van mijn gereedschap uitgepakt. Op haar tijd en tempo.
Thema’s over:
– ‘schuld leren dragen’
– ‘loskomen van pleasedynamieken’
– rouw
– angst aankijken
– lichaam leren voelen
– verlatingsangst
– gehoord willen worden
– veiligheid en verbinding
– paniek van het innerlijk kind
– pleasen
– leren vertrouwen
Soms twijfelde ik, is dit écht aan mij om deze vastgeroeste patronen te mogen behandelen? Mag ik écht met haar déze mate van persoonlijke ontwikkeling aankijken?
Elke keer weer afstemmen bij zowel Jitske als bij mijzelf: Is dit echt oké?
En elke keer was het antwoord vanuit zowel Jitske als mij: ‘JA, het is oké.’
Er was vertrouwen. Er was rust. Er was ruimte en veiligheid. We bleven continue bij haar behoeften.
Jitske begon sessie voor sessie, week na week te groeien.
En wanneer het beroepenonderzoek er aan kwam, welke we 6 sessies hebben ‘uitgesteld’, was ze een andere vrouw. Haar vrienden en familie vertelden dat ze verschil zagen. Ze zágen een andere vrouw, ze herkenden een gloed die ze nog nooit eerder hadden gezien. Een zelfvertrouwen en een weerbaarheid die ze nog niet eerder in zichzelf herkende.
Maarja; hoe krijgen we een prachtige vrouw vol levenservaring maar met een ‘ingekakt’ CV aan het werk?
Jitske moest van mij leren hoe het was om via de ‘achterdeur’ te solliciteren. Niet d.m.v. vacatures en recruiters. Maar écht dmv netwerk: Contacten leggen, met mensen in gesprek gaan waar ze zich prettig bij voelt. Via-Via. Via hobby, dorpsleven, familiekringen, vriendenkringen, kennissenkringen. Uitspreken wat je wilt en wat je zoekt. Op een, voor haar, veilige manier.
Dat was ze gaan doen.
En mijn oren klapperden de sessie daarop, toen ze (3 weken later) vertelde dat ze een nieuwe baan had gevonden!
Bij een werkgever waar ze zich érg op haar gemak voelt, een hele veilige sfeer hangt en wat inherent is aan haar hobby. ‘Ik heb een nieuwe baan!’
Jitske, na 35 jaar lang in dezelfde functie gewerkt te hebben, kwam bij mij voor een zoektocht richting een nieuwe baan.
Wij zijn 6 sessies ‘innerlijk werk’ gaan doen en daarna 3 sessies met een focus op solliciteren. Dankzij haar openheid, vermogen om op zichzelf te reflecteren, haar vertrouwen in mij en in zichzelf, haar netwerk en het prachtige natuurgebied heeft ze een nieuwe baan!
‘Vaak gaat het niet om het resultaat, maar om de ontwikkeling die je opdoet tijdens de reis die ervoor zorgt dat je als vanzelf naar het resultaat toe beweegt.‘
En wat voel ik mij trots op haar ontwikkeling, dankbaar voor haar vertrouwen in mijn kunnen, dat we dit proces samen zijn aangegaan. Jitske, ik wens jou nog héél véél jaren met veel werkplezier toe!
Liefs, Francis
En ja, ik heb zeker wel eens een eerlijke pijl geschoten. Blijvend in respect, mijn analyse delen. Samen kijkend waar de pijl aankwam, welke open wond het raakte, in verbinding en in respect deze wond leren helen.