Mijn ontwikkelingsreis
Op mijn 25e leek alles perfect op zijn plek te vallen. Ik was zwanger, had een stabiele relatie en kocht mijn eerste huis. Ik had een vaste baan, we woonden samen, en het voelde alsof we klaar waren voor de volgende stap. Alles klopte – althans, dat dacht ik. Maar wat ik toen nog niet wist, was dat mijn wereld compleet op zijn kop zou komen te staan.
Ik zei altijd dat ik een gelukkige jeugd heb gehad, en dat meen ik ook. Mijn ouders hebben me alles gegeven wat ik nodig had en alles geboden wat ze konden. Toch weet ik nu dat, hoewel ik gelukkig ben geweest, sommige ervaringen in mijn jeugd er ook voor hebben gezorgd dat ik bepaalde (en soms erg onhandige) copingmechanismen heb ontwikkeld.
Mijn hele leven ben ik hoogsensitief geweest, zonder dat ik wist wat dit was. Ik groeide op in een daadkrachtig gezin waar feiten en ratio centraal stonden. Mijn vader en broers zijn technisch ingesteld, ik was altijd de ‘vreemde eend’ in de bijt, het (over)gevoelige meisje. Mijn moeder heeft mij de sterke mentaliteit van doorzetten en aanpakken meegegeven. Gevoeligheid omarmen stond niet in de gezinsvocabulaire. Op school wist ik helaas hoe het voelde om er niet bij te horen. Ik moest mijn gevoeligheid sterk aanpassen, of verbloemen, om erbij te horen. Ik ben langzaamaan van mijzelf verwijderd geraakt; mijn gevoeligheid gaan wegdrukken, gaan pleasen en mijzelf gaan verharden.
Dit heeft erin geresulteerd dat ik mijzelf 20 jaren lang voorbij heb gerend. Ik wilde het graag ‘goed’ doen, zorgde voor de ander, pleasde ten top, gaf geen grenzen aan als het nodig was, en ik ging alles aan. Ik vond alles interessant, wilde overal bij zijn en nee zeggen was geen optie. Behalve als er een andere afspraak in mijn agenda stond. En zelfs dan, wurmde ik mij wel in bochten om tóch nog even op dat éne feestje te verschijnen. Mijn eigen geluk en werkplezier zette ik mijn hele leer & werkcarrière op de laatste plaats. Opgeven was geen optie. Perfect werk afleveren, groeien en ambitie nastreven, dat was wat ik deed, dat was waar ik goed in was.
Tijdens mijn eerste zwangerschap en de periode daarna werd ik geconfronteerd met een harde realiteit: ik was niet alleen een hoofd dat alles kon bedenken en controleren – mijn lichaam nam het roer over. Voor het eerst in jaren moest ik leren vertrouwen op mijn lijf, terwijl ik de connectie daarmee al jaren lang kwijt was. Mijn lijf kraakte, piepte, riep en schreeuwde het soms uit. Ik liep al jaren met elke dag klachten: hoofdpijn, nekklachten, kortademigheid, om het uur plassen, zweten, verminderde eetlust en op momenten paniekaanvallen. Alleen pas bij het feit dat er een kindje in mij groeide, was dit voor mij de aanleiding om te (moeten) luisteren.
”‘Je moet naar je lichaam luisteren,’ zeiden de verloskundige en mijn collega’s vaak tegen me. Maar ik vroeg me telkens wanhopig af: Hoe doe ik dat dan?”
Ik zette mijn eerste stap naar een psycholoog en kwam in aanraking met de term ‘hoogsensitiviteit’. Tegelijkertijd begon ik me te realiseren dat het werk als intercedent niet bij mij paste. De waarden van mijn dagelijks werk stonden haaks op die van mij, maar toch bleef ik doorgaan, omdat ik dacht dat dit was wat er van mij verwacht werd. Stoppen was geen optie.
Totdat het écht niet meer ging.
Het was de keuze: óf ziekmelden, óf uit dienst gaan.
Ik wist vanuit intuïtie wat ik wilde én voelde van binnen waar ik goed in was: Mensen écht verder helpen naar een passende werkplek.
– Hoe ironisch, gezien mijn eigen situatie destijds –
En ja, alles in mij zei dat ik dit kon, dat dit mijn pad was, dat ik hiervoor moest gaan. Ziekmelden was voor mij geen optie, dus ik nam ontslag. Met als reden voor de buitenwereld: Het aangaan van de opleiding tot loopbaancoach. Echter, wat niemand wist, is dat ik het gewoonweg niet meer kon. Ik had geen energie meer, ik was op. Ik had gefaald. Ik was burned-out.
En dit is mijn belangrijkste keuze geweest. Ik heb de juiste opleiding gekozen. Én hoe! Ik heb hem met beide handen aangegrepen. Ik heb hier dingen geleerd, die werkelijkwaar eye openers waren voor mij! Ik heb geleerd wat mijn werkelijke kracht is, ik ben mijn échte karakter gaan aankijken en omarmen. Ik ben álle processen aangegaan waar mijn coachees ook doorheen gaan wanneer ze nu bij mij in coaching komen. En dit heeft mij zó veel laten groeien. Dit is mijn start geweest van mijn persoonlijke ontwikkelingsreis.
Nu, 8 jaar later, ben ik dichter bij mijzelf dan ik ooit geweest ben. Ik kijk terug op een waardevolle start van mijn reis die ik nooit had willen missen. Ik ben na deze start alle mogelijke vormen van coaching en therapie aangegaan om te leren en te ontwikkelen, voor mijzelf én mijn coachees. Ik heb geleerd over lichaamsgerichte coaching, over trauma en traumaheling, over opstellingen, systemisch werken, familiesystemen, Eye Movement Therapie, Rejection Sensitivity (afwijzingsgevoeligheid), pleasen, faalangst, perfectionisme en bijbehorende dynamieken, EFT (Emotional Freedom Techniques), over hoogsensitiviteit, hoogbegaafdheid en de high sensation seeker, over de vrouwelijke hormooncyclus, het ombuigen van belemmeringen en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ik leer en ontwikkel mij elke dag, zowel op cognitief vlak, als emotioneel en lichamelijk. Ik blijf dit doen, omdat het mijn vak is. Omdat het mijn missie is. Ik zet mensen weer op hun ‘eigen pad’, omdat ik heb ervaren hoe het is om daarvan verwijdert te zijn. En hoe veel vrijer, gezonder en lichter het is om wel weer op je eigen pad te lopen.
‘Opdat we allemaal doen waar we van nature goed in zijn, dit zorgt voor de natuurlijke balans in het leven en de maatschappij.’
Francis
De quote die mij destijds aan het denken heeft gezet, en nog steeds doet:
“Everybody is a genius. But if you judge a fish by its ability to climb a tree, it will live its whole life believing that it is stupid.” – Albert Einstein