Ik heb zojuist een opdracht afgerond met een partner/senior adviseur van een verkeerskundig adviesbureau.
Hij is bij mij gekomen aangezien hij omkwam in de werkdruk, een betere balans zocht tussen werk en prive en de wens had zijn rol binnen het bedrijf anders in te vullen.
Thema’s als: Nauwelijks nee zeggen, schroom voelen om te kiezen voor zijn eigen belangen en zich laten leiden door de immense stroom aan mails, afspraken en telefoontjes zorgden voor een overvolle agenda.
‘Ondanks ik alles goed voor elkaar heb, voel ik mij opgeslokt en niet-vervuld.’
Wij zijn het traject aangegaan als persoonlijk ontwikkelingstraject met een werk-gerelateerd randje. Wij zijn zijn karaktereigenschappen aan gaan kijken, thema’s, waarden en patronen. Wat maakt dat hij bepaalde keuzes maakt? Welke dieperliggende conflicten ervaart hij onderbewust? Wat zit er onder deze schroom?
Ondanks hij zijn dieperliggende conflicten meermaals probeerde weg te reflecteren, ben ik ze in alle aanwezigheid en openheid door gaan vragen. In een veilige setting en in verbinding, is hij zich gaan openen. Hij heeft benoemd waarvan hij in zijn innerlijk weten / intuïtie altijd al wist dat dit er zat.
Hij weet nu sterker wat zijn natuurlijke kwaliteiten zijn, waar hij ja en nee tegen zegt in zijn huidige werk en welke richting hij langzaamaan op wil afstevenen. In alle rust, op zijn eigen tijd en tempo. Als het is uitgezocht en het gevoel klopt; is het moment daar.
En zoals hij het zelf heeft benoemd:
‘Als je een mammoet tanker 1 cm verplaatst, verandert hij toch langzaam van koers en is zijn eindbestemming elders.’
Ik kijk terug op een waardevol traject. Ik doe mijn werk in de hoop dat mijn inbreng de persoon in kwestie weer meer op zijn/haar authentieke pad brengt. Ik ben een relatief klein onderdeel in het grotere geheel van betekenisvolle ontwikkelingen en keuzes van een persoon; en dit is wat mij mijn voldoening geeft in werk. Ik dank dan ook deze persoon dat ik onderdeel mocht zijn van dit oprechte proces. Namens mij, Francis.