‘Ik kan het niet v.s. ik wil het niet’
Maandagmorgen kwam D. bij mij voor een coachgesprek. Het was prachtig weer, een graadje of 22, dus het leek ons beide mooi om in de natuur af te spreken. Dat deden wij, op een maandag ochtend bij Park Vijversburg in Tytskerk, een prachtig natuur gebied met allerlei wegen / paden om te bewandelen, bloemen, flora en fauna. We hadden de ‘waardensessie’ op de planning, en al pratende over haar huidige werkzaamheden, over situaties waarin ze helemaal tot haar recht komt, en situaties waarin ze onvoldoende, voor haar gevoel, uit de verf komt, kwamen we zo op een natuurlijke manier uit op haar ‘waarden’:
Ze benoemde dat ze op een recent personeelsfeest niet op mensen af stapte, terwijl haar collega’s dat wel gewoon deden. Waarop ze vervolgens zichzelf verweet dat ze ‘het niet kon’, dat ze niet goed was in netwerken en dat blijkbaar uit de weg ging.
Zo heb ik haar niet leren kennen, als iemand die dat niet zou kunnen. Deze dame kan toch goed communiceren, kan goed contact maken? Dus, dat beseffende sprak ik met haar over een situatie waarin ze het juist fantastisch vond om contact te maken met anderen, te ‘netwerken’. Ze kwam in ons gesprek tot het besef dat ze het eigenlijk altijd ontzettend leuk vond om te ‘netwerken’, als onderdeel van haar werk. Dus.. wat maakt dat deze dame zichzelf verweet dat ze ‘het niet kon’? Dat ze niet goed is in contact opzoeken met mensen binnen haar organisatie, en dit juist graag uit de weg gaat?
We spraken verder en we kwamen op het onderwerp Corona, deze periode van lockdowns en thuiswerken, wat veel met haar had gedaan. Dit maakt dat ze nogal ‘in een sociaal isolement’ zat, zoals ze zelf aangaf.
Echter, in deze situatie waren er wel mensen om haar heen maar ‘lukte’ het volgens haar niet om contact te maken met mensen binnen haar organisatie. Ik vroeg haar; ‘Kan je het niet? Of wil je het niet?’
Waarop ze na een lange tijd nadenken aangaf; ‘Ik kan het niet, het lijkt alsof ik dan een stukje van mijzelf verlies’.
Vervolgens liepen we verder door het natuurgebied, en we lieten deze situatie wat los. We kwamen dieper in gesprek over andere onderwerpen en ook over haar ‘waarden’, dat wat van haar is, wat zij belangrijk vindt privé én op het gebied van werk. Waar ze voor staat, wat ‘voorwaarden’ zijn, en wat ‘waarden’ zijn en hoe deze twee zich tot elkaar verhouden.
Ze koos een mooie open plek uit om een oefening te doen, de ‘waardenoefening’. We legden haar waarden in het grasveld en we maakten ze visueel. Hoe verhouden jouw waarden zich op dit moment tot jouw huidige functie en de te verwachten mogelijkheden binnen de organisatie? Hoe ‘rank’ je ze?
Kortom;
Matchen de waarden van de organisatie (en functie) met jou, en daar waar jij voor staat?
We doorliepen haar oefening en het uiteindelijke antwoord was luid en duidelijk:
‘Nee, deze functie, de organisatie en de te verwachten mogelijkheden die deze organisatie mij kan bieden matchen niet met daar waar ik voor sta’.
Het hoge woord was eruit.
De waarden binnen de organisatie en haar persoonlijke waarden bleken mijlen ver uit elkaar te staan. We rondden de sessie af, we liepen terug naar de parkeerplaats en ik vroeg haar:
‘Kon je niet in contact komen met mensen op het recente personeelsfeest, of wilde je het niet?’
Waarop ze aangaf:
‘Ik wilde het niet’
—–
Iets écht willen, of misschien juist helemaal niet, is een enorme drijfveer voor jouw handelen. Dit zegt niets over jouw capaciteiten, alleen iets over jouw drijfveren.
Blijf dus niet stil staan bij wat jij volgens jezelf ‘niet kan’, sta stil bij ‘wat jij wilt’.